حالش خوب بود. برعکس بهمن و اسفند که خیلی حالش وخیم شده بود و آنزیم کبدی و کراتین کلیه اش خیلی بالا رفته بود و بستری شده بود. نسبتا سرحال بود. برای اذان صبح بیدار شد و نمازش را خواند. صبح بیدارش کردیم برای صبحانه گفت بروید می آیم. نیامد. رفتیم سراغش دیدیم نشسته، تسبیح در دست و لبخند بر لب. به لقاءالله پیوسته بود. در عین سلامت ظاهری آن روزهای آخر کالبد شکافی ها بیانگر این بود که ریه و کبدش از بین رفته بود. همسرم به کاروان رسید. بیست و هشت سال بعد از پایان جنگ.