بهنام محمدی معلم عشایری  به شغل خود عشق می‏ ورزد و آن را یک وظیفه دینی و اخلاقی و ملی می‏داند. معلم سخت کوشی که با 22 سال سابقه خدمت در بین عشایر خود را در سرنوشت دانش آموزان عشایری سهیم می‌داند.

محمدی در سال 1354 در روستای شهیدآباد واقع در اطراف استان فارس متولد یافت. وی از سال1374 با انتخاب رشته معلمی وارد دانشگاه تربیت معلم شد و در سال 1376 آغاز به تدریس کرد. این تلاشگر عرصه تعلیم و تربیت از همان ابتدا تدریس در بین عشایر را با وجود تمام سختی‏هایش انتخاب کرد و اکنون تنها با دستمزد ششصدهزارتومان به این کار ادامه می دهد، چراکه رهایی دانش آموزان عشایری از چنگال جهل و بی‌سوادی را یک وظیفه برای خود بدون هیچ چشم داشتی می‏داند.

مصاحبه خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی سازمان بسیج فرهنگیان را با این معلم ایثارگر در ذیل می خوانید:

کم لطفی مسئولین به معلمین عشایر؛ حرف دل یک معلم عشایری

بهنام محمدی، معلم عشایری در رابطه با کم‏کاری و کم‏لطفی مسئولین درخصوص معلمین عشایری گفت: صرف نظر از حقوق کم، ای کاش حداقل یک بار یک معلم عشایری را به عنوان معلم نمونه انتخاب می کردند ولی متاسفانه هیچ گاه یک معلم عشایری به عنوان معلم نمونه انتخاب نشده است.

وی ادامه داد: درحالی که معلمین عشایری سختی های بسیار زیادتری را نسبت به معلمین شهری تحمل می کنند اما هیچ گاه دیده نمی‏شوند و حقوق بسیار کمتری نسبت به معلمین شهری دارند.

این معلم دلسوز ادامه داد: مسئولین باید بدانند سختی کار معلمی که در چادر و در بین عشایر تدریس می‏کند با معلمی که در شهرآموزش می‏دهد، تفاوت زیادی دارد البته مسئولین قول هایی داده‏اند که ان شاءالله اجرا می‏شود!

این معلم عشایری در رابطه با امکانات مدارس عشایری اظهار داشت: روستاهای مرکزی امکانات خوبی دارند اما ما امکانات آنچنانی نداریم و فقط چادری داریم که در داخل آن کلاس ها را برگزار می کنیم،  ولی بحمدالله به هر یک از مدارس چادری عشایری یک  لپ تاپ داده‏اند هرچند اینترنت نداریم.

محمدی در پاسخ به سوال چرایی انتخاب تدریس در بین عشایر گفت: احساس می‏کردم در بین عشایر بهتر و بیشتر می‏توانم خدمت کنم چراکه در شهر تعداد زیادی معلم داریم ولی در بین عشایر کمتر کسی قبول می کند معلم شود.

وی ادامه داد: بارها می‏توانستم با یک نامه برای معلمی در شهرانتقالی بگیرم،  ولی احساس می‏کنم در بین عشایر بهتر می‏توانم خدمت کنم.

این معلم دلسوز با بیان اینکه تاکنون توفیق داشته برای حدود سیصد دانش آموز تا کلاس ششم تدریس کند، اظهار داشت: امیدوارم این دانش آموزان پاک و علاقه‏مند به درس و تحصیل آینده کشور را بسازند.

محمدی وضعیت آموزشی عشایر را چنین تشریح کرد: در استان فارس حدود600 منطقه آموزشی داریم، اما مدارس عشایری از لحاظ آموزشی در استان اول شدند و ریاست اداره، آقای دکتر نجفی جزء بیست نفر برتر روسای کل کشور شد.

وی با بیان اینکه برخی عشایر ساکن روستای مرکزی شده اند و برای آن‏ها شهرک ساخته شده است، خاطرنشان کرد: من برای خدمت بیشتر در چادرها و در بین عشایری که کوچ می‏کنند تدریس می‏کنم و در این22 سال درکنار عشایر در چادر زندگی کردم.

نیمه پر لیوان را می بینم !

این معلم فداکار در رابطه با مراسم هایی که در مناسبت‏های مختلف در طول سال گرفته می شود، گفت: با توجه به مناسبت‏های مختلف مراسم های متنوعی در بین عشایر می گیریم و حتی در آنجا کوه‏ها را به اسم‏های مقدسی مانند کوه شهید حسین فهمیده و کوه همیشه خلیج فارس، کوه پیروزی انقلاب و... نیز نام‏گذاری و پرچم‏های جمهوری اسلامی را بر فراز هر کوهی نصب کرده ایم.

وی افزود: در هر مناسبتی با دانش آموزان خود آن کوهی را که نامش متناسب با آن مناسبت است فتح می کنیم به عنوان مثال در سالروز شهادت حسین فهمیده کوهی که با عنوان زیبای شهید حسین فهمیده نام‏گذاری شده است را فتح می‏کنیم.

محمدی در رابطه با شرکت دانش آموزان عشایر در راهپیمایی 22 بهمن اظهار داشت: در سالروز پیروزی انقلاب اسلامی اگر به شهر نزدیک باشیم،  با دانش آموزان خود برای راهپیمایی به شهر می رویم و اگر از شهر دور باشیم در بین همان عشایر، حدود دو سه کیلومتر پیروزی انقلاب اسلامی راهپیمایی می کنیم و جشن می گیریم.

وی افزود: من به کارهای پروروشی بیشتر اهمیت می دهم چون الحمدالله کشورمان از لحاظ آموزشی پیشرفت کرده ولی از لحاظ پرورشی کمی عقب هستیم.

این معلم عشایری با اشاره به حقوق کم خود و سختی‏های زندگی گفت: من سعی می کنم همیشه نیمه پرلیوان را نگاه کنم ، در سال 90 گواهی نامه گرفتم اما وسیله نقلیه ای نداشتم تا اینکه توانستم با وام 10 میلیونی ولی با سود خیلی زیاد یک ماشین بخرم و با باقی پول آن یک گوسفند قربانی کنم واگرچه سود وام ماشین زیاد است، اما خداروشکر می کنم که بالاخره صاحب یک وسیله نقلیه شدم.

وی درگذشت دوست صمیمی خود بر اثر بیماری را خاطره تلخی عنوان کرد و در رابطه با خاطرات شیرین خود در خصوص تدریس در بین عشایر اظهار داشت:  هر لحظه در بین عشایر برای من خاطره شیرین است. از باران آمدن‏ و سیل راه افتادن تا گرمای سوزناک در اینجا برای من خاطرات شیرین هستند و همین که چهره‏ خندان کودکان عشایری را می‏بینم خوشحال می‏شوم.

این معلم دلسوز مردمان عشایر را پاک و بی غل و غش خواند و گفت: احساس می‏کنم دعای مردمان اینجا خیلی زود مستجاب می شود.

این معلم عشایری در رابطه با سختی‏های تدریس در بین عشایر تصریح کرد: اگر در هر کاری علاقه باشد، سختی وجود نخواهد داشت. من از همان ابتدا که دانش آموز بودم به دو کار نیروی انتظامی و معلمی علاقه بسیاری داشتم.

وی افزود: درکلاس سوم راهنمایی خوابی دیدم که در چادر عشایر تدریس می‏کردم و وقتی برای دانشگاه رشته معلم عشایری قبول شدم وظیفه خود دانستم که برای خدمت به آن‏جا بروم.

انتهای پیام/